Vorige week ging ik het gevecht aan met de braam. Op een moment dat ik frustratie in me voelde. Het was een heerlijk gevecht, met schrammen, weerhaken, zweten, overwinningen en verliezen.

De parallel tussen de braam snoeien en het omgaan met mijn patronen kwam boven.
Dat ik sommige gedachten/oordelen niet weg kan krijgen, want ze zitten nog breed geworteld onder de grond. Of ze wortelen opnieuw als de tak de grond opnieuw raakt.
Dat ik stukken weg kan sleuren, mits af en toe een haak en een schamp in/tegen mijn vel.
Dat ik stukken gewoon weg kan knippen, als ik er bewust naar kijk.
Dat sommige geknipte stukken niet vantussen de hoge struik te krijgen zijn. Dan kan ik ze laten hangen om op te drogen. Misschien kan ik het stuk volgend jaar verwijderen, misschien blijft het daar nog even hangen.
En dat is allemaal oké, het verloopt allemaal op zijn eigen tijd.

Laatst was ik op een event (BLUG) waar IBM en ervaringsdeskundigen twee dagen lang over de IBM collaboration tools kwam spreken. Ik was vooral geïteresseerd in de intro, de keynote speakers. En zowaar, ze hadden een story teller mee gebracht…

Deze had als vraag voor het publiek waar je een derde oog zou inplanten (als dat dus mogelijk zou zijn). Als meest voorkomende volwassen antwoord is dat blijkbaar “op mijn achterhoofd”. Volwassenen hebben geleerd om ook achter hun rug te kijken, willen weten wat er daar gebeurt. Of dat zinvol is, laat ik in het midden ; -)

Kinderen daarentegen kiezen vaak voor derde een oog op hun vinger: kunnen ze kijken of er geen eng beest onder het bed ligt, of kijken boven op de kast, waar ze anders niet bij kunnen. Lijkt me wel een coole extentie ; -)

Persoonlijk wou ik het derde oog in het hart plaatsen. Om met inlevingsvermogen en verbindende emotie naar de wereld te kunnen kijken, om het zien uit te breiden met een bijkomende dimensie, het innerlijk weten mee te betrekken bij wat we zien. Zouden we dat aan kunnen?

Links

BLUG sessions & speakers