De intentie om één te zijn wordt al meteen gechallenged. Ga ik naar een TEDx event rond Positive Disruption, en vraag me vooraf af welke topics zouden aansluiten bij wat er bij mij leeft? En het eerste topic dat Melinda (Gates) aanhaalt is contraception… Moet dit echt? ; -)
In haar perspectief gaat het, en terecht, over het feit dat vele (200 mio) vrouwen er geen toegang toe hebben, dat het een keuze mag zijn om je kinderen meer gespreid in de tijd te hebben en dat vrouwen daar zelf de keuze in moeten hebben.

En mentaal ben ik mee met deze redenering. Sociaal gezien ook. Ik zie ook wel dat waar ik mee worstel vragen zijn die je je enkel in een veilige omgeving stelt. Ik zou bijna durven stellen in de luxe-omgeving waar mannen vrouwvriendelijk en respectvol zijn. En de vragen die ik heb: zijn hormonen de enige oplossing? wat is nog het effect van ‘medicatie’ op het vrouwelijk lichaam, buiten een zeer kleine kans op zwanger worden?

In de bijsluiter lees ik: verhoogd risico op borstkanker, acné, misselijkheid, gewichtstoename, gewichtsafname, hoofdpijn, minder zin om te vrijen, opvliegers, emotioneel labiel, haaruitval, overmatige haargroei, slapeloosheid, slaperigheid, … en nog veel meer.

Wat ik ervaar staat er niet tussen. Het is alsof er een scherm/film werd geplaatst/gelegd tussen mijn vrouwelijke energie en de rest van mijn lichaam. Het is dus niet dat die energie weg-weg is, ze voelt afgesneden. Het maakt dat de mannelijke kant in mezelf weer dominanter wordt. Enerzijds voelt dat heel vertrouwd, het is hoe ik lang gefunctioneerd heb. Anderzijds heb ik die andere, vrouwelijke kant gevoeld en wil ik niet dat die afneemt, in tegendeel.